😯 Gedurende meerdere weken legde iemand elke dag een roos voor mijn deur. Toen ik ontdekte wie het was, was ik echt geschokt.
Elke ochtend werd er een rode roos op de mat voor mijn deur gelegd. In het begin raakte het me diep, het was een zachtaardig gebaar, bijna romantisch. Maar na verloop van tijd begon er een vreemde sensatie op te komen. Er waren nooit woorden, geen briefje, geen naam, alleen die roos, dag na dag.
Ik was getrouwd geweest, maar het was al tien jaar geleden dat mijn man me voor een andere vrouw had verlaten. Ik vroeg me vaak af of hij misschien de auteur van dit mysterieuze gebaar was. Op een dag had hij geprobeerd terug te komen, alles opnieuw te beginnen, maar ik had hem afgewezen. Sindsdien had ik niets meer van hem gehoord.
Ik wilde gewoon in vrede leven, omringd door mijn vrienden, die mijn echte familie waren geworden. Alles was rustig en kalm, totdat de mysterieuze roos verscheen.
Op een ochtend vond ik eindelijk een briefje onder de steel van de bloem. Er stonden slechts een paar woorden op: “Je bent niet zo alleen als je denkt.” Toen ik dit las, begon mijn hart sneller te kloppen. Was dit een grap, of volgde iemand mij?
De volgende dag was er geen roos, maar ik merkte een vreemde auto geparkeerd aan de overkant van de straat. Er zat een man in, die een krant aan het lezen was. Angst overviel me. Iemand observeerde mijn huis.
Ik had deze situatie aan mijn beste vriendin verteld, en ze had me geadviseerd de nacht bij haar door te brengen, zodat we samen konden ontdekken wat er aan de hand was. Ik stemde in, meer uit noodzaak dan uit keuze.
Die nacht, terwijl we op het punt stonden te slapen, klopte er iemand op de deur. Ik sloop voorzichtig naar de deurspion om een kijkje te nemen. Maar wat ik zag… Het was nauwelijks te geloven.
Het vervolg van dit verhaal staat in het eerste commentaar 👇👇👇.
Achter de deur stond een onbekende man, stil.
Mijn vriendin ondervroeg hem en ontdekte dat hij William heette.
Het was een oude schoolgenoot.
Hij legde uit dat hij altijd al een bewondering voor me had gehad en dat hij dacht dat het een teken was toen hij me in de bibliotheek zag.
Hij had besloten zijn bestaan weer onder mijn aandacht te brengen door rozen naar me te sturen.
Ik herinnerde me hem, William, de verlegen jongen die me een roos had gegeven tijdens ons eindexamenbal.
Hoewel ik verontrust was door zijn gedrag, luisterde ik naar zijn excuses.
Ik stemde ermee in om hem opnieuw te ontmoeten, dit keer face-to-face, zonder mysterie.
Kort daarna kwamen we samen in een café, wat de weg opende naar een nieuwe relatie.
