Tijdens mijn zwangerschap veranderde alles. Mijn ooit zo zorgzame en liefdevolle man is een vreemde geworden.
Hij keek mij niet meer met een tedere blik aan, maar bekritiseerde en bespotte mijn uiterlijk. Hij negeerde mijn pijn, haalde me naar beneden en gaf me het gevoel dat ik waardeloos was.
Op een dag verliet hij mij voor een andere vrouw, ervan overtuigd dat hij de overhand had.
Maar wat hij niet wist, was dat ik niet zo gebroken was als hij dacht.
Ik had mijn eigen plan, en toen de dag aanbrak, had hij het niet zien aankomen.
Het begon allemaal met een terloopse opmerking: “Je kunt je tenminste fatsoenlijk kleden in plaats van de hele dag in je pyjama rond te hangen.” “Hij zei dit zonder dat het hem iets kon schelen dat ik de hele dag met ondraaglijke misselijkheid kampte.
Ik slikte mijn pijn weg en probeerde uit te leggen: “Arnie, ik ben duizelig, ik heb overal pijn…” Maar hij wilde niet luisteren.
Meer details in de eerste opmerking, dit is wat ik deed 👇 👇 👇 👇
Een zwangerschap gekenmerkt door eenzaamheid
Zwangerschap zou een magische periode in het leven van een vrouw moeten zijn, vooral als ze de steun van haar man heeft. Maar voor mij was deze periode alleen maar lijden. Ik had niet alleen last van aanhoudende misselijkheid en enorme vermoeidheid, maar ik had ook nog eens te maken met Arnie, die me er steeds aan herinnerde hoe “onooglijk” ik was geworden.
Voordien was onze relatie prachtig. Hij behandelde mij als een koningin en vond duizend manieren om zijn liefde te bewijzen. Toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, was hij dolgelukkig en hield de positieve test omhoog alsof het een trofee was. Maar zodra mijn lichaam begon te veranderen, leek het alsof ik een ander persoon was geworden.
Kwetsende woorden en groeiende onverschilligheid
Het begon allemaal met een terloopse opmerking: “Je kunt je tenminste fatsoenlijk kleden in plaats van de hele dag in je pyjama rond te hangen.” “Hij zei dit zonder dat het hem iets kon schelen dat ik de hele dag met ondraaglijke misselijkheid kampte.
Daarna werd zijn kritiek heviger. Op een avond, toen hij thuiskwam van zijn werk, mopperde hij: “Je ligt de hele dag maar wat te slapen, en dit huis is in een vreselijke staat.”
Ik slikte mijn pijn weg en probeerde uit te leggen: “Arnie, ik ben duizelig, ik heb overal pijn…” Maar hij wilde niet luisteren.
Naarmate de dagen verstreken, werd Arnie steeds afstandelijker. Hij kwam laat thuis, nog steeds verdiept in zijn telefoon. Ik zag hem glimlachen toen ik zijn berichten las, maar zodra ik hem vragen stelde, ontweek hij: “Ik ben gewoon aan het werk.” »
Het verraad dat alles veranderde
Op een avond, ik was acht maanden zwanger, kwam hij ruim na middernacht thuis. Hij rook naar iets anders dan de mijne.
Ik keek hem aan en mijn hart zonk. “Waar ben je geweest?” “Mijn stem trilde.
Hij keek niet eens op. Hij gooide zijn sleutels op tafel en antwoordde kortaf: “Dat gaat jou niks aan.” »
Toen verhief hij zijn stem en zocht naar iets in de keuken: “Waar is het avondeten?” »
Ik dwong mezelf om van de bank op te staan, ondanks de pijn in mijn rug en de stijfheid in mijn benen. “Ik heb het geprobeerd, maar de minste geur bezorgt me de neiging om te overgeven…”
Arnie zuchtte luid. “Je had tenminste de afwas kunnen doen.” »
Zijn verwijten bleven maar komen: “Ik kom thuis van mijn werk, en hier is het chaos!” Je doet niets met je dagen! »
Tranen welden op in mijn ogen, maar ik probeerde hem toch duidelijk te maken: “Arnie, ik doe mijn best. Ik ben uitgeput…”
Hij grijnsde minachtend. “Uitgeput waarvan?” Zit je de hele dag in je joggingbroek? »
Ik legde een hand op mijn buik. “Ik draag ons kind…”
Hij onderbrak mij abrupt: “Geef me dat excuus niet!” Mijn zus was zwanger en gelukkig zorgde ze nog voor haar man. Ze kookte, maakte schoon en bleef aantrekkelijk. Je bent nu nog maar een schim van jezelf. »
Zijn woorden waren als een steek. Ik was in shock. Ik besefte dat de man van wie ik hield, niet meer bestond. Maar in plaats van dat ik me liet breken, ontkiemde er een idee in mij.
Hij dacht dat hij alle macht had. Hij dacht dat ik zwak was en afhankelijk van hem. Maar al snel zou hij beseffen dat hij zich ernstig had vergist.
