😦 Toen de politie bij ons thuis kwam, dacht ik dat ze zich vergist hadden, maar toen kwam mijn dochter naar buiten en zei tegen me: “Mama, ik moet je iets bekennen.”
Op een ochtend, terwijl ik bezig was met huishoudelijke taken, ging de deurbel. Ik dacht dat het weer mijn man was die zijn sleutels was vergeten, zoals gewoonlijk, en dat hij haastig terug was gekomen.
Dus ging ik de deur openen, in de veronderstelling dat het mijn man was, maar toen ik opendeed, stonden daar twee politieagenten. Eén van hen stelde zich voor en zei: “We hebben een huiszoekingsbevel.”
Ik knipperde met mijn ogen, volledig verbaasd. “Sorry, er moet een vergissing zijn. Waar gaat dit over?” vroeg ik hen.
Ze verzekerden me dat er geen vergissing was en lieten hun bevel zien. Ik had geen andere keuze dan ze binnen te laten. Ze begonnen het huis te inspecteren, foto’s te maken, overal te zoeken.
Mijn dochter was op de tweede verdieping en, toen ze de stemmen hoorde, kwam ze naar beneden. Ze observeerde de situatie even en kwam toen naar me toe. In een zachte stem zei ze: “Mama, ik moet je iets vertellen.”
Ze keek me aan met ogen vol schuld, en wat ze daarna zei, liet me sprakeloos achter. Alles wat ik dacht te weten over onze familie stortte in één klap in.
Het volledige verhaal staat in het artikel in de eerste reactie 👇👇👇.
Ze legde me uit dat ze deel had uitgemaakt van een online programmeergroep, waar ze zonder het te weten had bijgedragen aan de verspreiding van een computervirus.
Dit bestand had servers getroffen, en het IP-adres was tot ons huis terug te traceren.
De detective verduidelijkte dat Lily een “persoon van interesse” was in een hackzaak die een bank had getroffen, hoewel ze niet de belangrijkste verdachte was.
De gevolgen waren ernstig, hoewel haar intentie nooit was om schade aan te richten.
In de weken daarna werkte Lily volledig mee met de autoriteiten, maar de geruchten verspreidden zich snel op school.
Uiteindelijk ontsnapte ze aan formele vervolging door gemeenschapsdienst te accepteren.
