Mijn dochter zei dat mijn man en ik niet alleen haar huwelijk moesten betalen, maar ook een appartement voor haar en haar toekomstige man moesten kopen.
Mijn man en ik hadden 1500 dollar gespaard, een bedrag dat voor ons aanzienlijk leek, maar mijn dochter reageerde als volgt:
— Wat is dit voor bedrag? Daarmee kun je nog niet eens een fatsoenlijk huwelijk organiseren. Jullie moeten ons ook een appartement kopen!
Ik was sprakeloos:
— Waar moeten we zoveel geld vandaan halen?
— Zoek het maar! Wat deden jullie toen ik er niet was? Jullie hadden al vanaf het begin aan mijn toekomst moeten denken! Als dat niet lukt, verkoop dan je huis.
Ik was compleet geschokt:
— Maar lieverd, het is al moeilijk voor ons om werk te vinden…
— Het is jullie schuld dat jullie me zo laat hebben gekregen. Nu zijn jullie nergens goed voor, ik schaam me om met jullie gezien te worden, — zei ze, voordat ze de kamer verliet.
Mijn man en ik waren diep gekwetst door haar woorden, maar we besloten haar een les te leren.
Ik leg je uit wat we deden, de link staat hieronder 👇 👇
Mijn man en ik zijn getrouwd toen we 23 waren. In het begin woonden we bij mijn ouders in het dorp, en op onze 35ste bouwden we ons eigen huis en maakten we de tuin in orde.
Mijn ouders en schoonouders bleven maar aandringen:
— Wanneer gaan jullie ons gelukkig maken met kleinkinderen?
En we droomden van kinderen, maar het gebeurde niet. Pas toen ik 39 was, kregen we onze langverwachte dochter Kristina.
We hadden zo lang op haar gewacht dat we probeerden haar gelukkig te maken in alles. Kristina heeft nooit het woord “nee” gehoord.
Hoewel we op het platteland woonden en van ’s ochtends tot ’s avonds werkten, deed onze dochter niets. Ze was briljant op school, ze ging naar de universiteit en is nu in haar derde jaar.
Onlangs vond ze haar verloofde en begon ze over het huwelijk te praten. Mijn man en ik hadden een beetje gespaard — 1500 dollar. Voor ons was dat een voldoende bedrag, maar Kristina zei:
— Wat is dit voor bedrag? Daarmee kun je nog niet eens een fatsoenlijk huwelijk organiseren. Jullie moeten ons ook een appartement kopen!
Ik was in de war:
— Waar moeten we zoveel geld vandaan halen?
— Zoek het maar! Wat deden jullie toen ik er niet was? Jullie hadden vanaf het begin aan mijn toekomst moeten denken! Als dat niet lukt, verkoop dan je huis.
Ik opende mijn mond:
— Lieverd, het is moeilijk voor ons om werk te vinden…
— Het is jullie schuld dat jullie me zo laat hebben gekregen. Nu zijn jullie nergens goed voor, ik schaam me om met jullie gezien te worden, — zei ze, voordat ze de kamer verliet.
Mijn man en ik bleven in stilte zitten. Een pijnlijke emotie kroop in ons binnenste. Hoe kon ons kind zulke dingen zeggen? We hadden tenslotte altijd ons best voor haar gedaan…
Toen zei mijn man rustig maar vastberaden:
— Goed, Kristina. We zullen het huis niet verkopen en geen geld voor je zoeken. Als jij een groot huwelijk en een appartement wilt, moet je het zelf verdienen. We hebben je een opleiding gegeven, je bent slim, ambitieus, je kunt alles bereiken.
Kristina stond plotseling op:
— Wat, laten jullie ons in de steek?
— Nee, — antwoordde ik. — We houden veel van je. Maar je bent volwassen geworden en je moet leren om dingen zelf te doen, niet alleen maar vragen.
Onze dochter sloeg de deur dicht. Er verstreek tijd zonder dat ze ons belde. We waren bezorgd, maar we hebben niet geprobeerd om als eerste contact op te nemen. Toen, na een paar maanden, kwam ze alleen.
— Mam, pap… — zei ze verlegen. — Ik heb een baan gevonden. Natuurlijk is het niet wat ik droomde, maar nu begrijp ik hoeveel moeite het kost om geld te verdienen.
Ze stopte even en omhelsde ons:
— Het spijt me. Ik had helemaal ongelijk…
We glimlachten. Uiteindelijk begreep onze dochter dat de liefde van ouders geen portemonnee vol geld is, maar zorg, steun en opvoeding.
Nu spaart Kristina voor haar huwelijk, en we helpen haar graag. Maar nu doen we het niet omdat we moeten, maar omdat ze een volwassen en dankbare dochter is geworden.
