In de laatste jaren van haar leven was mijn grootmoeder ernstig ziek 💔. Ik hield ontzettend veel van haar en bezocht haar regelmatig 🏠. Op een dag, terwijl ik alleen met haar was, vroeg ze me iets te beloven. Omdat er niemand anders in de buurt was, keek ze me recht in de ogen en drong erop aan dat ik haar deze belofte zou maken.
Ze vroeg me om haar foto van haar grafsteen een jaar na haar dood te verwijderen. Verbaasd en ontroerd 😟 probeerde ik haar ervan te overtuigen dat haar tijd nog niet was gekomen, dat ze bij ons zou blijven. Maar ze glimlachte zachtjes 😊 en drong aan: “Beloven dat je het doet.” Dus accepteerde ik, zonder te begrijpen waarom ze dat wilde.
Diezelfde nacht overleed ze rustig 😔. In de loop der tijd was ik die belofte vergeten. Een jaar later herinnerde ik me de belofte en ging ik snel naar het graf. Ik haalde de foto weg en wat ik onder de afbeelding ontdekte, maakte diepe indruk op me 😳… Het vervolg van het verhaal staat in het eerste commentaar 👇👇👇.
Achter de foto zat er een andere, van een jonge vrouw.
Deze vrouw leek veel op mij.
Ik nam de foto en rende snel naar mijn grootvader.
Ik had duizend vragen in mijn hoofd.
Toen mijn grootvader de foto zag, glimlachte hij, maar er was verdriet in zijn ogen.
Hij vertelde me dat het mijn grootmoeder was en dat hij deze foto zelf had genomen.
Een andere vraag begon me te kwellen: waarom verstoppen deze foto?
Mijn grootvader legde uit dat ze zich veel zorgen maakte over haar uiterlijk en zich afvroeg waarom er geen foto van haar jeugd op grafstenen werd geplaatst.
Ze wilde niet herinnerd worden als een oude vrouw.
Ze wilde dat mensen haar zagen zoals ze was: mooi, levendig, gelukkig.
