Ik ben spoedverpleegkundige 🏥. Op een dag, toen ik zoals gewoonlijk de spoedeisende hulp binnenliep, kwam ik een patiënt tegen die me opvallend bekend voorkwam 🤔.
Na een paar seconden herinnerde ik het me: het was de jongen van mijn middelbare school die me altijd uitlachte 🙄.
En nu? Nu had hij mijn hulp nodig… Het vervolg lees je in het artikel in de eerste reactie 👇👇👇.
Mijn naam is Kate, ik ben verpleegkundige en werk op de spoedeisende hulp.
Ik hou van mijn werk, omdat ik mensen kan helpen en me echt nuttig voel.
Op een dag liep ik zoals gewoonlijk de spoedeisende hulp binnen en zag ik een man die me erg bekend voorkwam.
Het duurde maar een paar seconden voor ik me herinnerde wie hij was, maar hij herkende mij niet meteen.
We hadden op dezelfde school gezeten, en in die jaren maakte hij constant grappen over mij.
In die tijd wilde ik gewoon verdwijnen, want hij maakte mijn leven ondraaglijk.
En daar stonden we weer, oog in oog, en nu moest ik voor hem zorgen.
Hij had zijn pols geblesseerd tijdens het basketballen.
Heel even probeerde ik te vergeten dat ik hem kende en deed ik mijn werk zoals bij elke andere patiënt.
Toen hij me beter aankeek, herkende hij me uiteindelijk.
Hij boog meteen zijn hoofd en mompelde: “Je helpt me, na alles wat ik je heb aangedaan.”
Op dat moment voelde ik dat hij niet meer dezelfde jongen van de middelbare school was.
