Mijn man belde me om te zeggen dat hij me verliet voor een andere vrouw – hij had waarschijnlijk niet verwacht hoe ik zou reageren.
Toen ik na mijn werk thuiskwam, was mijn man er niet. Plotseling ging de telefoon. Het was hij.
— Je hebt het waarschijnlijk gemerkt dat ik de laatste tijd laat thuiskom. Eigenlijk heb ik een andere vrouw. Maak alsjeblieft geen scène.
Ik denk dat hij verwachtte dat ik zou huilen of boos zou worden, maar mijn reactie was volledig anders. Na mijn woorden hing hij boos op, terwijl ik verder het avondeten aan het voorbereiden was.
Ik vertel de rest van mijn reactie in de reacties👇👇
Ik kwam rond zeven uur ’s avonds thuis. Normaal gesproken was mijn man dan al thuis, maar deze keer was het appartement leeg.
De kinderen waren bij zijn moeder, dus ik had geen haast. Ik wilde gewoon iets te eten maken, ontspannen en vroeg naar bed gaan.
Mijn man zou waarschijnlijk pas rond middernacht thuiskomen, zoals de afgelopen maanden. Eerlijk gezegd interesseerde het me niet meer wat hij deed.
Maar plotseling ging de telefoon. Zijn naam verscheen op het scherm. Ik nam op en hij begon meteen te praten:
— Je hebt het waarschijnlijk gemerkt dat ik de laatste tijd laat thuiskom. Eigenlijk heb ik een andere vrouw. Maak alsjeblieft geen scène.
Ik trok een wenkbrauw omhoog, zonder boos of verrast te zijn.
— Eerlijk gezegd had ik dit niet van jou verwacht. Je weet toch dat ik morgen naar de kapper ga en dat jij voor de kinderen moet zorgen. Waarom kon je me dit niet morgen vertellen? — antwoordde ik, terwijl ik mijn ergernis onderdrukte.
Hij bleef stil, duidelijk verward, en begreep niet waarom ik niet boos werd.
— Luister, ik wil gewoon eten. Weet je waar de mayonaise is?
— Vraag je niet eens wie zij is of waarom ik ben vertrokken? Maakt het je niet uit? Wil je niet dat ik terugkom? Hou je niet meer van me?
Ik dacht even na voordat ik antwoordde:
— Eerlijk gezegd maakt het me niet uit wie zij is of waarom je bent gegaan. Dat zijn jouw problemen. Heb je de mayonaise meegenomen om aan je minnares te geven?
Hij kon zijn oren niet geloven:
— Wat voor vrouw ben jij! Je man verlaat je en jij vraagt naar de mayonaise? — zei hij, en ik dacht dat het tijd was om dit gesprek te beëindigen.
Ik voelde geen pijn of spijt. Waar ik me alleen zorgen om maakte, waren de kinderen en het huis. Mijn man kon zijn nieuwe leven beginnen – voor mij was zijn vertrek al lang geen verlies meer.
