Mijn schoonmoeder stond erop dat we een DNA-test zouden doen, omdat onze zoon met blond haar geboren was. Ik dacht dat mijn man mij vertrouwde, maar zijn moeder was veel vasthoudender.
— Sorry, maar mijn moeder… geeft niet op. En wat als ze gelijk heeft? Kunt u deze test uitvoeren, zodat we dit kunnen afronden?
Het raakte mij diep in mijn hart. Ik wist dat ik mijn man niet had bedrogen en dat de baby inderdaad van hem was, maar dit verzoek deed me pijn.
—Oké, — antwoordde ik. — Laten we deze test doen. Maar dan zul je doen wat ik je zeg.
Toen de uitslagen binnenkwamen, riep ik de hele familie bij elkaar om ze de waarheid te vertellen.
Wordt vervolgd in de link in de reacties👇👇
Andrei en ik zijn bijna vier jaar getrouwd. Ons huwelijk was niet perfect, maar we hielden van elkaar en deden er alles aan om onze problemen op te lossen.
Eén probleem bleef echter vanaf het begin bestaan: zijn moeder, Tamara Petrovna.
Ze verborg niet dat ze mij niet aardig vond. Wij leefden op elegante wijze apart en onze bijeenkomsten beperkten zich tot speciale gelegenheden. Ik probeerde zijn scherpe opmerkingen te negeren, maar nadat onze zoon was geboren, veranderde de situatie.
Tamara Petrovna kwam bijna elke dag bij ons thuis. Eerst dacht ik dat ze me alleen maar wilde helpen, haar kleinzoon wilde zien of advies wilde geven, maar ik kwam er al snel achter dat ze andere bedoelingen had.
—Andrei, je moet een DNA-test doen, — bleef ze herhalen.
— Mam, stop, — zei hij tegen haar. —Hij is mijn kind, het is niet nodig om te verifiëren wat voor de hand ligt.
– Overduidelijk ? — gromde ze. — Kijk hem eens. Hij lijkt totaal niet op jou. Blond haar, verschillende ogen. Zie je het niet?
Ik probeerde rustig te zijn. Andrei wist dat het inderdaad zijn baby was, maar zijn moeder bleef maar aandringen.
Ze sprak voortdurend met Andrei en overtuigde zelfs andere familieleden ervan dat het kind niet van hem was. Beetje bij beetje begonnen ze het te geloven.
Op een dag kwam Andrei thuis met een opmerkelijke uitdrukking op zijn gezicht. Hij was stil en keek mij niet aan. Ik wist dat er iets mis was.
— Sorry, maar mijn moeder… geeft niet op. En wat als ze gelijk heeft? Kunt u deze test uitvoeren, zodat we dit kunnen afronden?
Het deed me enorm pijn. Ik wist dat het zijn baby was, maar dit verzoek deed mij twijfelen aan zijn verloofde.
—Oké, — antwoordde ik. — Laten we deze test doen, maar daarna doe je wat ik je zeg.
Andrei keek mij verbaasd aan, maar stemde toch toe.
We deden de test en een paar dagen later was de uitslag: “Waarschijnlijkheid van vaderschap – 99,99%.” Andrei zuchtte van opluchting, terwijl Tamara Petrovna voor het eerst stil bleef.
— En, mam, ben je nu tevreden? —vroeg Andrei hem.
Ze haalde haar schouders op.
—Oké, ik had het mis. Maar toch…
Ik luisterde niet meer naar hem. Ik had mijn koffers al gepakt.
— Waar ga je heen? —vroeg Andrei mij geschokt.
— Ik ga weg, — antwoordde ik. — Ik kan niet leven met iemand die mij niet vertrouwt.
— Sorry, ik was een beetje dom! Ik wilde je niet kwetsen! Mijn moeder is verantwoordelijk…
—Jij bent degene die hem ons huwelijk heeft laten verwoesten. Leef nu met dit besluit.
Ik ben weggegaan. Sinds die dag heb ik nooit meer met mijn ex-man of zijn familie gesproken. Andrei belde mij, schreef mij en bood zijn excuses aan. Maar het was te laat. Als de verloving eenmaal verbroken is, kan deze niet meer hersteld worden.
