😢 😢 Ik heb de laatste 10 jaar in het buitenland gewoond om voor mijn kinderen te zorgen, maar nu voel ik de behoefte om terug naar huis te gaan. 😢 Echter, de reactie van mijn zonen toen ze mijn beslissing hoorden, heeft me volledig van mijn stuk gebracht. 😢
In die jaren heb ik mijn huis, mijn familie en mijn vrienden achtergelaten om in het buitenland te werken, en al het geld dat ik verdiende naar mijn kinderen gestuurd. 😢 Ik leefde van het hoognodige: alleen genoeg om te eten en een bescheiden onderdak te hebben. 😢 Vandaag de dag ben ik uitgeput van het leven ver weg van huis en droom ik ervan terug te keren naar mijn geboorteland. Ik ben niet meer de energieke vrouw die ik vroeger was.
Onlangs heb ik mijn kinderen verteld dat ik wil terugkeren. Ik had nooit gedacht dat hun reactie zo schokkend zou zijn.
Wat moet ik nu doen? Ik heb advies nodig. 👇👇
Na de dood van mijn man heb ik mijn twee kinderen alleen opgevoed onder zeer moeilijke omstandigheden. Armoede en eenzaamheid waren deel van ons dagelijks leven. Ik werkte hard in een kinderopvang met een bescheiden salaris, dat nauwelijks genoeg was voor eten en de dagelijkse kosten.
Mijn kinderen groeiden op, maar de afwezigheid van hun vader bleef altijd een gemis. Later, toen ze hun eigen families stichtten, werd de situatie voor mij nog ingewikkelder. Toen stelden ze voor dat ik naar het buitenland zou gaan om geld te verdienen en hen te helpen. Ze verzekerden me dat het maar tijdelijk zou zijn, voor 2 of 3 jaar.
Ik liet alles achter – mijn huis, mijn vrienden, mijn herinneringen – en vertrok in de hoop een beter leven voor mijn familie en mezelf te kunnen bieden.
10 jaar lang heb ik de zwaarste banen gedaan – als schoonmaakster en zorgverlener voor een oudere dame.
Al het geld dat ik verdiende, stuurde ik naar mijn kinderen, en hield alleen genoeg over om bescheiden van te leven.
Onlangs, op mijn verjaardag, vertelde ik hen mijn wens om naar huis terug te keren. Hun reactie schokte me volledig. De oudste zei dat het nog niet het juiste moment was, dat hij schulden had en niet zou weten hoe hij het zonder mij zou moeten redden.
Ik heb moeite om dit te accepteren. Op 60-jarige leeftijd ben ik niet meer wie ik was. Ik wilde alles achter me laten en zo snel mogelijk teruggaan.
Maar het idee dat er thuis niemand op me wacht, vervulde me met diepe verdriet.
Wat moet ik nu doen?
