Een miljonair veroordeelt een moeder van drie kinderen en bekritiseert haar voor het reizen in de business class. Maar wanneer de piloot een speciale aankondiging voor de vrouw doet, verdwijnen al zijn klachten.
“Ugh! Meen je dit serieus?! Zet je haar echt hier neer?! Mevrouw, je kunt beter iets doen!” mopperde Louis Newman toen hij een moeder van drie kinderen zag naderen naar zijn nabijgelegen stoelen met de hulp van een stewardess.
“Het spijt me, meneer,” antwoordde de stewardess vriendelijk en toonde hem de tickets. “Deze stoelen zijn toegewezen aan mevrouw Debbie Brown en haar kinderen, en daar kunnen we niets aan doen. Ik vraag u vriendelijk om met ons samen te werken.”
“Je begrijpt het niet, mevrouw! Ik heb een belangrijke vergadering met buitenlandse investeerders. Uw kinderen zullen de hele tijd praten en lawaai maken, en ik kan me deze deal niet veroorloven te verliezen!”
Het was de eerste keer dat Debbie en haar kinderen in de business class vlogen, dus de kinderen begonnen te klappen van blijdschap toen het vliegtuig opsteeg. “Mama!” riep haar dochter Stacey. “Kijk, we vliegen eindelijk! Hoera!” Sommige passagiers in het vliegtuig draaiden zich naar Stacey om en glimlachten om haar onschuld, maar Louis had een verachtelijke uitdrukking op zijn gezicht.
“Luister,” zei hij, zich tot Debbie wendend. “Kunt u uw kinderen alstublieft vragen stil te zijn? Aangezien ik mijn vorige vlucht heb gemist, moet ik de vergadering vanaf hier voeren.”
“Het spijt me,” antwoordde Debbie beleefd, terwijl ze haar kinderen een teken gaf om stil te zijn. Louis’ vergadering duurde bijna de hele vlucht en terwijl hij sprak, merkte Debbie op dat hij een zakenman was die voornamelijk in de textielindustrie werkte, aangezien hij vaak stoffen noemde en een modellenboek had. Aan het einde van Louis’ vergadering benaderde Debbie hem en vroeg: “Mag ik je een vraag stellen?” Louis wilde niet met haar praten, maar aangezien zijn vergadering goed was verlopen en de investeerders de deal hadden goedgekeurd, was hij zeer tevreden en liet zijn arrogantie vallen. “Uh… ja, natuurlijk, ga je gang.”
“Ik zag dat je een boek had met patronen en stofontwerpen. Werk je in de mode-industrie?”
“Eh… ja, je zou kunnen zeggen. Ik heb een kledingbedrijf in New York. We hebben net een overeenkomst gesloten. Ik had niet echt verwacht dat het zou lukken, maar het is gelukt.”
Iedereen in het vliegtuig keek nu naar Debbie en haar kinderen, die eruitzagen als de mooiste familie ter wereld. Toen Debbie ja zei, met tranen in haar ogen, applaudisseerden alle passagiers, maar Louis bleef daar staan, verbluft en beschaamd. Maar Debbie was niet van plan hem zomaar weg te laten komen. Ze liep naar Louis toe voordat ze het vliegtuig verliet en zei: “Een materialistische man zoals jij, die alleen aan geld denkt, zal nooit begrijpen hoe het is om dierbaren om je heen te hebben. En ja, mijn man en ik leiden een bescheiden leven, maar we zijn er heel trots op!”
—
